کاربرد DNS در شبکه

DNS مخفف عبارت Domain Name System می باشد. در مقاله قبلی راجع به DNS Server پرداختیم،  در ادامه به بررسی DNS در شبکه خواهیم پرداخت:

در اغلب شبکه های پیشرفته و مدرن، از TCP/IP به عنوان پروتکل پایه و اصلی جهت ارتباطات بین سیستم ها استفاده می شود. تمام تجهیزات روی شبکه، از یک شماره منحصر به فرد برای معرفی خود و موقعیت خویش در شبکه استفاده می نمایند که به آن آدرس IP گفته می شود. آدرس های IP دارای ۴بخش می باشد که با نقطه از هم جدا می شوند، مانند 192.168.10.1
یک روش دسترسی به منبع، استفاده از آدرس IP آن منبع می باشد. به هرحال زمانی که یک سیستم کامپیوتری، منابع را با شماره های ۳۲ بیتی شناسایی می کند، از کاربران نیز برای دست یابی به یک منبع انتظار نوشتن آدرس IP می رود، که این کار می تواند بسیار مشکل باشد. در اینجا است که نقش DNS نمایان می شود. DNS یک سرویس تحلیل نام به صورت توزیع شده است که تحلیل نام را در دامنه اکتیودایرکتوری امکان پذیر می سازد.
علاوه بر آدرس IP، تمام کامپیوترها نام میزبان را به هنگام نصب از DNS دریافت می کنند. اگرچه نام میزبان ها به شما در تعیین موقعیت و مقصد تجهیزات شبکه کمک می کنند با این حال نیاز است به یک مقدار قابل فهم برای کامپیوترها، ترجمه شوند.دلیل نیاز به DNS برگرداندن یک نام میزبان به آدرس IP آن می باشد. وقتی که یک کاربر یا برنامه کاربردی به یک نام میزبان کامپیوتر مراجعه می کند، DNS این نام میزبان را به آدرس IP مربوط به آن ترجمه کرده و اجازه عبور ترافیک به سمت مقصد صحیح را میدهد.

همچنین برای استفاده از active directory نیز باید DNS استفاده شود.

DNS نیاز اصلی اکتیودایرکتوریبرای عضو شدن یک سیستم درون یک دامین باید IP ،domain contoroler   را به عنوان  DNS سیستم وارد کرد .

به طور قطع سرویس DNS یکی از مهم ترین اجزای یک سرویس Domain درون مجموعه است و با اختلال در آن بیشتر کارکرد‌های این سرویس با مشکل مواجه می‌شود.

برای اطمینان از ست شدن میتوان از طریق  دستور nslookup در cmd از DNS ست شده بر روی سیستم مطلع شد.